Een ongewoon liefdesverhaal. De jaren zestig. Flower power. Hoop en liefde hadden nog geen knauw gekregen; werden nog niet geterroriseerd en geminacht; nog niet geïroniseerd. Kogels werden nog veroordeeld en vleugels waren nog niet voorgoed gekortwiekt. Een jongen van achttien en een vrouw van tachtig. Zo schattig maar… niet meer van deze tijd. Hoe zijn we op 30 jaar tijd afgegleden van een leven vol liefde naar een oorlog die nooit meer ophoudt. Alles is strijd en dat is de waarheid. Dat is realistisch. Dat is niet naïef. Mensen zijn geen engelen. Maar… Waar is de droom gebleven? Hebben wij mensen geen nood aan sprookjes en fantastische verhalen? Het botte realisme viert hoogtij, maar is er dan geen plaats meer voor onwerkelijkheid? Lopen wij niet te gemakkelijk over lijken?

Toch geniet de milieu activiste Maude van het leven en de macabere maar naïeve Harold stapt gulzig in haar vrije wereld en hangt aan haar lippen. Liefde heeft geen gezicht en kent geen leeftijd. Liefde is een gevoel; een invulling van wat de ander tekort komt. Liefde = Harold en Maude.