De leraar

Van Jean-Pierre Dopagne

‘Een schaduw op het bord’ is de ondertitel van dit angstaanjagend toneelspel. En het dekt misschien beter de lading. Het is een zeer donkere schaduw die over de leraar en z’n pupillen hangt. De schaduw van de dood en de dodelijke verveling die kost wat kost moet verdreven worden. De meester mag geen steek laten vallen. De acteur moet de aandacht vasthouden. Realiteit en fictie balanceren hier op een dunne koord, vloeien in mekaar over en laten ons geen schijn van een kans om aan de barbaarse schijn van het lesgeven en toneelspelen te ontsnappen. Lesgeven is een roeping. De leraar heeft een missie die niet licht om dragen is, maar de leerlingen verwachten ‘alles’ van hun leerkracht. En hij moet zich ten volle geven of hij verdrinkt in hun lege ogen. Ogen die tot aan de rand gevuld moeten worden met kennis en hoop. Hoop op een toekomst zonder leegte en dodelijke eentonigheid.

Een leraar Frans haalt een machinegeweer uit zijn boekentas en richt een bloedbad aan onder zijn leerlingen. De man komt in de gevangenis terecht. Hij gedraagt zich zo voorbeeldig -eindelijk vakantie!- dat men niet goed weet wat men met hem moet. Uiteindelijk krijgt zijn straf een andere vorm. Van nu af zal hij elke avond opnieuw zijn misdaad en wat hem daartoe gebracht heeft opnieuw beleven, met name in het theater. Daar is hij het «monster» dat iedereen wil zien en tegelijk de acteur van zijn eigen levensverhaal. De leraar is een boeiend en herkenbaar verhaal van idealisme dat langzaam wordt aangevreten door apathie, geweld, demotivatie en burn-out.