Precies 50 jaar geleden, op 14 mei 1953, ging in New York 'Under Milk Wood' in première. Twee uur voor aanvang was het stuk nog niet af. In een uiterste krachtinspanning voltooide Dylan zijn werk. Hij speelt zelf ook mee en oogst staande ovaties. Daarna verdwijnt het van het toneel. Niemand weet hoe het eruit

ziet... Dylan sterft een paar maanden na de première van het stuk dat hem onsterfelijk zal maken.

Na de eerste Nederlandse vertoning in 1957 schreef de kritiek: 'De beelden die Dylan in zijn stuk tot leven wil wekken spelen zich af in de schemerzone van ons bestaan. Het is vrijwel onmogelijk er een beschrijving van te geven. Men moet het horen, zien en ondergaan. En zij die er zich voor openstellen, zullen er gelukkiger door zijn…' De toneelcritici riepen 'Wachten op Godot uit tot beste stuk van de 20ste eeuw.

Een grote vergissing, immers 'Onder het Melkwoud' bestrijkt een veel groter scala aan menselijke gevoelens.

Er is geen enkel stemmenspel waarin poëzie en proza op zo'n natuurlijke wijze samenvloeien.  Door dit spel realiseren we ons dat er tussen onze twijfels en onze zekerheden een gapende ravijn bestaat. Na afloop van dit stuk blijft de toeschouwer achter, ontluisterd, ingetogen, een ervaring rijker.